Mensen met PTSS kunnen een breed scala aan symptomen ervaren maar hebben de volgende 2 denkpatronen gemeen.
- Ze willen terug in de tijd gaan en dingen veranderen zodat ze weer worden wie ze waren voor de traumatische gebeurtenis.
- Ze willen de buitenwereld veranderen en ze willen dat de wereld begrijpt wat er met mensen zoals zij gebeurd.
Hoewel deze wensen heel logisch en natuurlijk zijn, is het niet realistisch en vooral helpt het de persoon niet om over hun probleem heen te komen. Het houd hen zelfs vast in het probleem. Want als je weer wilt worden wie en hoe je was ben je niet aan het dealen met wie je bent. Plus als je weer word wie je was ben je dus weer in gelegenheid om opnieuw getraumatiseerd te worden. En als je wilt veranderen wat er gebeurd is ben je niet aan het dealen met wat er nu in je leven gebeurd. De technieken die ik gebruik zijn er op gericht het wie en het wat van de PTSS te corrigeren. Dat wil zeggen, het lijden oplossen waardoor je verder kunt gaan met je leven.
Ik realiseer me dat het presenteren van deze 2 patronen van interventie niet heel empathisch overkomt. Er is echter een groot verschil tussen veranderende therapie en zorg en ondersteuning. Het eerste is niet afhankelijk van het tweede. Hoewel ik wel nut zie in empathische zorg en ondersteuning, zorg en ondersteuning is niet mijn manier van werken. Ik ben er voor de verandering.
Ik begrijp dat er verschrikkelijke dingen zijn gebeurd en mensen kunnen een heel arsenaal aan symptomen ontwikkelen zoals allerlei angsten paniekaanvallen, nachtmerries, flashbacks met daaruit voortvloeiend allerlei sociale problemen zoals alcoholmisbruik, drugsmisbruik, baanverlies, relatieproblemen, je niet begrepen voelen en sociaal isolement.
Het is echter voor mij niet nodig omdat allemaal te weten en mee te voelen om je te kunnen helpen. Wat we gaan doen is de structuur bekijken van het trauma en alle gevolgen daarvan waar je nu onder lijd. We hoeven daar niet voor in de details en je hoeft dit niet opnieuw te ervaren om het los te kunnen laten.
Ergens is in onze maatschap het idee ontstaan dat het slachtoffer van een misdrijf op de een of andere manier zelf verantwoordelijk is voor het traumatisch gebeuren. Laat me even voorop stellen dat ik het niet met dit idee eens ben.
Als er iets van je gestolen is word er nogal vlug gevraagd, 'had je goed afgesloten". Net of de schuld bij jou ligt.
Bij een geweldsmisdrijf/aanranding word al vlug gevraagd"wat heb jij gedaan om het uit te lokken" Bij een verkrachting word ook al vlug verband gelegd tussen gedrag en kledingkeuze van het slachtoffer. Net of je het uitgelokt zou hebben. Ik ben het hier volledig mee oneens. Dieven stelen omdat het dieven zijn, verkrachters verkrachten omdat het verkrachters zijn.
Dus in deze ben ik het pertinent niet eens met de stelling dat het slachtoffer schuld draagt. Wel is het zo dat het slachtoffer bepaalde handelingen heeft moeten doen om op de plaats van het misdrijf aanwezig te kunnen zijn en misschien signalen heeft gemist die tot het misdrijf hebben geleid.